Het verhaal van Alexandra, eigenaresse van Seaside Nature Park

In deze blog het verhaal van Alexandra Halley. Zij is samen met haar man Roderick eigenaar van Seaside Nature Park.

6 september 2017

Ik weet niet waarom maar ik had direct geen goed gevoel over dit weersysteem wat zich aan het ontwikkelen was voor de kust van Afrika.  Het kleine vlekje op de kaart werd groter en groter en toonde gelijkenissen met de grote orkaan Luis van 22 jaar geleden. Uit voorzorg begon ik alvast wat spullen in te slaan die later wellicht moeilijk te krijgen zouden zijn zoals eten uit blik en flessen drinkwater. Ik maakte een lijstje met dingen die moesten gebeuren op de manege mocht dit weersysteem zich gaan ontwikkelen tot een ernstige storm.

Toen de situatie inderdaad dreigender en dreigender werd, besloten we in volle voorbereidings modus te gaan, onder het motto: zelfs als we tevergeefs voorbereiden, is dat veel beter dan niet voorbereid zijn!

Watertanks vullen, losse onderdelen verwijderen, opruimen, en kostbare spullen in de containers opslaan, mijn twee dochters vragen een ​​tas te pakken met hun lievelings spulletjes. Vervolgens naar de winkel om zaklampen, riemen, batterijen, purschuim, duct tape, EHBO spullen voor de paarden en onszelf te kopen.  Alle luiken van de stallen en ons huis controleren en sluiten, grote takken van de bomen zagen. Alles om de schade te beperken.

Ik pakte mijn meest kostbare spullen in een plastic zak en plaatste het veilig onder het huis, we haalde de zonnecollectoren en de internet antenne van het dak.

We zijn verder gegaan met het beveiligen van het kantoor, de bar, de receptie, de tackroom, de paarden en de dieren in de kinderboerderij. Alles wat we maar konden bedenken hebben we gedaan want tot onze ontsteltenis was orkaan Irma ontwikkeld tot een orkaan van de hoogste categorie. Het werd zelfs de allergrootste orkaan ooit gemeten!

We waren bekaf en aten nog een laatste maaltijd bij het huis, de wind begon al wat harder te waaien. De meisjes pakten hun tassen in omdat, we gezien de locatie van ons huis (dat boven op een berg staat), beter de storm in een wat lager gelegen huis konden afwachten. En achteraf, maar goed dat we dat hebben gedaan!

Het wat lager gelegen appartement was van beton en de ramen hadden speciale “hurricane shutters” dus we dachten dat we hier wel veilig zaten. Iedereen probeerde nog wat te slapen maar ik kon dat niet. Ik zat nog een beetje op internet en luisterde de radio. Ik was op van de zenuwen.

Hoe meer de wind toenam hoe meer mensen er wakker werden. de wind beukte hard tegen het huis en de deur leek het te begeven. we schoven een zware picknicktafel naar de deur in de hoop hem zo tegen te kunnen houden.

We hoorden een enorme knal en het dak vloog van de bovenste verdieping van het huis. Er sloegen grote dingen tegen de muren. We besloten in de badkamer te gaan zitten want dat is de veiligste plek in een huis tijdens een orkaan. Daar zaten we dan met z’n zessen (want opa en oma zaten ook bij ons)

De tegels begonnen te breken en het toilet begon rioolwater te spuiten. We moesten de badkamerdeur sluiten. Geen licht, in het vieze water en een doordringende geur. Alles schudde en beefde en het voelde of de fundering van het huis het begaf.

Maar toen bracht het oog de plotselinge stilte. We waren behoorlijk in shock door de staat van het huis waar we in bivakkeerden en besloten na een lange discussie over te gaan naar een ander appartement.

En daar gingen we dan met z’n zessen. We deden bodyprotectors aan en helmen op en liepen naar het andere apartment. Onze zakken met waardevolle spullen lieten we achter. Ik heb alleen mijn tas met medische noodhulp meegenomen. Sneller dan gedacht kwam de tweede helft van de orkaan. Ik dacht dat die minder sterk zou zijn dan de eerste helft, maar ik had het fout, de tweede helft was ongelooflijk heftig. Ook in dit appartement was de deur het zwakste punt. We dachten dat een touw bij de deurknop zou helpen als de deur eruit zou vliegen, dus we hielden om beurten het touw vast. Dat was best komisch op het moment maar achteraf natuurlijk levensgevaarlijk.

De wind ging daarna steeds minder hard. Mijn gedachten waren bij de paarden, de manege en het huis. We hadden natuurlijk de schade buiten gezien toen het oog van de orkaan overtrok en ik vreesde het ergste.

Roderick was op een gegeven moment niet meer te houden en moest en zou naar de paarden gaan! Wij gingen naar de auto’s om te kijken of die nog in orde waren en of we over de weg naar Seaside konden rijden. Eenmaal buiten vielen we allemaal stil. Alle bomen waren omgewaaid, auto’s lagen op hun zij en soms zelf op elkaar. Toegangspoorten bij huizen waren verdwenen en hele daken lagen op de weg.

Wij deden nogmaals onze helmen op en bodyprotectors aan en probeerde de grote Dodge Ramvan te bevrijden van het afval. Wij liepen  voor de auto uit om alles wat er lag (platen, daken en andere ondefinieerbare dingen) uit de weg te ruimen. Andere mensen die buiten liepen zagen ons, door de bodyprotectors, voor het leger aan en hielpen ons mee, en we konden zo de weg redelijk snel vrij maken.

We moesten omrijden en het laatste stuk naar ons huis lopen omdat de directe weg onbegaanbaar was. Vanaf de auto leek het alsof het huis nog oké was maar eenmaal dichterbij bleek dat het dak en de veranda totaal verdwenen was. Het huis was totaal verwoest.

We liepen snel verder om naar de paarden te zoeken. Terwijl we de berg naar beneden liepen huilde mijn hart omdat het leven zoals we dat kenden voorbij was! Althans voor een hele tijd! Al onze herinneringen weggewaaid en verregend, De Tamarindeboom waaronder we zoveel tijd hebben doorgebracht onder de nachtelijke hemel lag er geknakt en vermoeid bij alsof hij tot het laatste moment had gevochten met het dak van ons huis er bovenop! Het was zo’n verdrietig gezicht!

We liepen verder en we zagen wat paarden in groepjes staan. De meeste met enorm rode en gezwollen ogen van het zout en de wind maar verder ongedeerd. Ze keken ons door hun dikke ogen aan met een blik van wat is er in godsnaam hier gebeurd! Een groot gevoel van vreugde overwon toen we, na een inspectie van het hele terrein, realiseerden dat we geen ernstig gewonde paarden en boerderijdieren vonden. Zelfs de minipaardjes en het mini veulentje Luna hadden het overleefd! We huilden tranen van geluk!

Het was ongelooflijk maar de paarden hadden dit monster van een orkaan overleefd. De intuïtie van paarden is echt onvoorstelbaar!!

Maar het besef drong tot ons door… Hier staan we dan. Zonder voer, water, elektriciteit en onderdak. Alles is vernietigd! Geen idee waar te beginnen…..

Wilt u ons steunen? www.gofundme.com/paard-in-nood-sint-maarten